Βίαιη ζωή

Πρόσφατα σε μια κουβέντα που είχα με συγγενικό μου πρόσωπο μου ‘πε: ‘’πως στέλνεται τα παιδιά σας σε τέτοια βίαια πράγματα’’, εννοώντας την συμμετοχή του γιου μου σε αγώνες taekwondo. Σκέφτηκα με αφορμή την τοποθέτηση αυτή πόση βία δέχονται τα παιδιά μας έξω στην υπόλοιπη κοινωνία, σε σχολείο, φροντιστήρια, σε άλλες κοινωνικές δραστηριότητες και συμμετοχές τους. Πόση βία δέχονται από εμάς τους γονείς τους, τους παππούδες και τις γιαγιάδες, άλλους συγγενείς ή φίλους στον τρόπο που μεγαλώνουν.

Φυσικά δεν αναφέρομαι στην τελευταία μου αναφορά σε 'μας τους ίδιους σε σωματική βία αλλά στην άλλη, την ύπουλη, την πιο τοξική, την επικαλυμμένη, αυτή του τρόπου που μεγαλώνουν, που γαλουχούνται, που διαμορφώνουν χαρακτήρες. 

Έχει πολύ βία η ζωή μας, έχει πολύ βία ο τρόπος που ζούμε αν το σκεφτούμε καλύτερα, έχουμε πολύ βία μέσα μας οι άνθρωποι. Η συμμετοχή σε αγωνίσματα που έχουν μέσα τους κανόνες και μέτρα προστασίας όμως, νοιώθω να βάζουν ένα πλαίσιο, να ορίζουν τα πράγματα. Απ' την άλλη πολλά από αυτά που ζούμε και βιώνουμε στην καθημερινότητά μας έχουν πολλές φορές ανεξέλεγκτα χαρακτηριστικά που μας φθείρουν και αλλοιώνουν τον τρόπο που ζούμε. 

Ανέφερα στο ξεκίνημα την βία που δέχονται τα παιδιά μας στην καθημερινότητά τους, σκεφτείτε την βία που δεχόμαστε και δίνουμε εμείς οι ίδιοι, οι ενήλικες στις διάφορες και διαφορετικές δραστηριότητες που συμμετέχουμε καθημερινά. 

Το ξέρω η εικόνα ξενίζει, ξέρω όμως καλύτερα πως το συναίσθημα ξεσκίζει.

Έχουμε μάθει οι άνθρωποι να λειτουργούμε ''σαν'' αόρατοι στην βίαιη συμπεριφορά της καθημερινότητας, σαν βίαια αόρατα πλάσματα, δεν φταίμε, έτσι ''μάθαμε''. Απ' την άλλη όταν βλέπουμε την σωματική βία ακόμα και σε πλαίσιο δεν την αποδεχόμαστε.

Πολλά μπορώ να αναφέρω ακόμα για την συμμετοχή σε αγώνες taekwondo, πολλά μπορώ να αναφέρω θετικά και αρνητικά....Και βέβαια υπάρχουν και αρνητικά, δεν μου βγαίνει (και δεν θα 'ταν έντιμο)να κάνω θετικοποίηση. Πάντα και σε όλα υπάρχουν θετικά και αρνητικά.

Ας μείνουμε όμως τώρα στο βίαιο κομμάτι/α της καθημερινότητάς μας, ας σκεφτούμε πως συμμετέχουμε οι ίδιοι, κι ας κουβεντιάσουμε με άλλους ανθρώπους τους προβληματισμούς μας.

β.ψ.