4ος Χορτιάτης Trail Run 2014 / Πάντα κάτι προστίθεται




Ο αγώνας από πλευράς λάσπης ήταν ίδιος με την πρώτη χρονιά, το επιπλέον και καλύτερο ήταν η βροχή. Καλύτερο γιατί δεν τρέχουμε κάθε μέρα με βροχή, ταυτόχρονα έχεις την δυνατότητα να ξεπλένεσαι ακόμα και στα λασπόνερα, ενώ ίσως το πιο σημαντικό είναι η συνεχόμενη ροή του νερού παράλληλα με το τρέξιμο που δίνει άλλο ρυθμό.

Θετικό στον φετινό αγώνα η απουσία παρέμβασης στην διαδρομή από αχαρακτήριστους, που ζήσαμε τα δυο τελευταία χρόνια. Πολλά μπράβο για την σήμανση, πολλά μπράβο όμως. Κάποιες στιγμές σκεφτόμουν ότι δεν μπορείς να χαθείς και να το θες, άσε που αν υπήρχε η σκέψη παρέμβασης με σκοπό την δημιουργία προβλήματος δεν θα 'ταν εύκολη δουλειά με τόσες κορδέλες.

Χαίρομαι σαν μικρό παιδί που 'χει άγνοια κινδύνου, τις κατηφόρες με λάσπες και χωρίς, κυρίως με λάσπες. Πολλές φορές νοιώθω να κάνω σκι, σε πίστα με μικρά συνεχόμενα ''μπαμς'', όπου μικρές διορθωτικές κινήσεις σε κρατάν όρθιο μέχρι το επόμενο. Μικρή δόση αγωνίας για την έκβαση της κάθε στιγμής, τεράστια ικανοποίηση όμως με το αποτέλεσμα, ξανά της κάθε στιγμής μέχρι την επόμενη και την επόμενη.

Δεν μπορούν να λείψουν και πιο δύσκολες σκέψεις, περισσότερο ή λιγότερο προσωπικές. Κάποια στιγμή σκέφτηκα ότι όσοι τρέχαμε στον αγώνα είμαστε πραγματικά τυχεροί που έχουμε την δυνατότητα να τρέχουμε. Έχουμε την υγειά μας και κάτι πολύ απλό για πολλούς, το χρηματικό αντίτιμο της συμμετοχής, τα ρούχα, και ότι άλλο μπορεί να μας εξασφαλίσει την συμμετοχή μας. Πράγματα που για τους περισσότερους είναι αυτονόητα. 

Υπάρχουν όμως άνθρωποι που όλα αυτά τους φαίνονται πολυτέλεια, στην πραγματικότητα είναι πολυτέλεια με την κρίση που γρατζουνά πολλούς από εμάς. Στην δουλειά βλέπω κάθε μέρα την δυσκολία των ανθρώπων για αυτονόητα πράγματα, όπως η ιατρική περίθαλψη που απουσιάζει, ταυτόχρονα απουσιάζουν πρακτικά πράγματα που δυστυχώς είναι ουσιαστικά όπως χρήματα για την ικανοποίηση αναγκών. Και λέω στον εαυτό μου τώρα: ''είσαι τυχερός, γράφεις τις σκέψεις σου με σχεδόν 38 πυρετό και έχεις την δυνατότητα να πας στον γιατρό τώρα που δεν υπάρχει ΙΚΑ ή ΕΟΠΥΥ και το σύστημα είναι υπό κατάρρευση.'' 

Αλλιώς ξεκίνησα αλλιώς καταλήγω, γαμώτο. Έτσι είναι για 'μένα οι αγώνες στο βουνό όμως, πάντα κάτι προστίθεται, πάντα κάτι κερδίζεται, καθώς χάνεται η επανάπαυση. 

Πάντα κάτι προστίθεται. Ήταν ο πρώτος αγώνας που έτρεξα μετά το μεγάλωμα της οικογένειας τον περασμένο Νοέμβρη. Πολλές φορές ήρθε ο μπέμπος (έτσι τον φωνάζουμε) στην σκέψη μου, η εικόνα του, τα μάτια του. Προστέθηκε κι αυτός, εκτός από την Ιωάννα και τον Φίλιππο. 

Μεγαλώνουμε και είναι υπέροχο, σαν την ζωή....
β.ψ.

Σχόλια