Πρώτος / 5ος Άεθλος 16/05/2010
Όπως σ' όλα έτσι και εδώ το ένα φέρνει το άλλο. Ήταν Απρίλιος του '10 και στις 16 Μαιου γίνονταν o 5oς Άεθλος. Ο Τάσος Καμαριωτίδης μου πρότεινε να πάω στο επόμενο Άεθλο που γίνονταν σε ένα μήνα περίπου. Έθεσα ως στόχο να μην καπνίσω καθόλου μέχρι τον αγώνα, μετά θα ξανακάπνιζα. Θυμάμαι σχεδόν τα πάντα αλλά σαν σε όνειρο από την ημέρα εκείνη. Ο καινούργιος κόσμος συνέχιζε ασταμάτητα να ξεδιπλώνεται μπροστά μου και εγώ ήμουν εκεί εντελώς αμαθής.
Το μόνο επάνω μου που θύμιζε εξοπλισμό τρεξίματος για βουνό ήταν τα παπούτσια και το ρολόι, τα ρούχα ήταν ότι φορούσα στο τένις με αποτέλεσμα να μην στεγνώνει τίποτα και όλα να γίνονται βαριά και καμιά φορά κρύα. Θυμάμαι ότι δεν υπήρχε στην λογική μου καθόλου το περπάτημα, ενώ απορούσα που στις πρώτες ανηφόρες όλοι σχεδόν περπατούσαν, κόντευα να σκάσω και δεν περπατούσα. Όταν τελικά περπάτησα γιατί ''δεν πήγαινε'' άλλο, ήμουν έτοιμος να γυρίσω πίσω, όχι γιατί δεν είχα δυνάμεις για την συνέχεια, είχα ''πέσει'' ψυχολογικά γιατί έκρινα ότι δεν κατάφερα να συνεχίσω τον ρυθμό που ''έπρεπε'' να 'χω εφόσον ήμουν σε αγώνα τρεξίματος, άρα ήμουν εκτός αγώνα (που να 'ξέρα σε τι κόσμο ήμουν).
Ένα τμήμα της διαδρομής το 'ξερα από τις εξορμήσεις του προηγούμενου μήνα, τα υπόλοιπα άγνωστα έδεναν μαγικά με τα γνωστά και έδιναν ιδέες για μελλοντικές προπονήσεις.
Έτσι κύλησε η πρώτη συμμετοχή σε αγώνα. Για να περπατήσω έπρεπε να φτάσω ένα κλικ πριν εκραγώ. Παρά την δυσκολία κυρίως της αποδοχής ότι τα πράγματα είναι διαφορετικά όταν τρέχεις στο βουνό η εμπειρία ήταν το λιγότερο υπερθετική. Τις επόμενες ημέρες είχε καθοριστεί ο επόμενος στόχος. Σ' ένα μήνα γίνονταν ο 1ος Ορεινός Αγώνας Κισσάβου, ο δεύτερος δικός μου.
συνεχίζεται...
β.ψ.
Σχόλια