8ος Olympus Marathon / Αισθήσεις στο μέγιστο βαθμό



Πέρσι την τελευταία Κυριακή του Ιούνιου πήγαμε η οικογένεια στο Λιτόχωρο. Κάποιος γνωστός μου ‘χε πει ότι θα ‘ναι γιορτή κανονική στον τερματισμό του Olympus Marathon. Πήγαμε και μαγεύτηκα, όλο το κλίμα ήταν γιορτινό, μου θύμισε 2004 Αθήνα (καλό ή κακό αυτό δεν ξέρω). Ξέρω ότι φεύγοντας μου ‘πε η γυναίκα μου όταν εξέφραζα την ζήλια μου του χρόνου να έρθεις. Τότε είχα στα πόδια μου δυο αγώνες όλο κι όλο, Άεθλο και 1ο Ορεινό Κισσάβου, μετά ήρθαν κάποιοι ακόμα και φτάσαμε στον φετινό Ιούνη. Στον 1ο μου και 8ο Olympus Marathon.

Δεν υπάρχουν λόγια για ορισμένα πράγματα, μόνο σκέψεις προσωπικές, πολύ προσωπικές, τόσο που τις σκέφτεσαι χαμηλόφωνα ακόμα και από τον ίδιο σου τον εαυτό. Ο Όλυμπος είναι ένας μαγικός τόπος, αυτά που σου βγάζει είναι τόσα πολλά που μόνο σ’ αυτόν χωράν και πουθενά αλλού.

Στα ψηλά είχε πολύ κρύο, παγωμένο αέρα μεσ’ το κατακαλόκαιρο. Κούραση, κρύο, σκέψεις. Κι αυτό που μου έλειπε πιο πολύ ήταν το μικρό κασετοφωνάκι για να καταγράψω τις πιο απομακρυσμένες ολοδικές μου ανακαλύψεις. Δεν ήθελα να τις δώσω το περιθώριο απλά να έρθουν, ήταν τόσο γιγάντια πολλές που μόνο με το μικρό μου κασετόφωνο θα τις ''εγκλώβιζα''. Τίποτα όμως δεν είναι τυχαίο, για κάποιο λόγω δεν το είχα μαζί μου. Κι αυτή είναι η πραγματικότητα, αυτή είναι η αλήθεια.

Όπως αλήθεια είναι ότι δεν μπορούμε να ταιριάζουμε με όλους και όλα, όπως δεν μπορούν να ταιριάζουν οι άλλοι με ΄μας. Δεν έχουμε το ίδιο γούστο, το ίδιο χιούμορ, την ίδια αντίληψη για τα πράγματα. Πλησιάζοντας αρκετά ψηλά, με ήλιο που νοιώθεις ότι καίει το δέρμα σου αλλά η παγωνιά του αέρα σε τσακίζει. Μια γραμμή από 10-15 ανθρώπους περπατούσαμε ο ένας πίσω από τον άλλον ακολουθώντας το μονοπάτι για αρκετή ώρα. Κάποια στιγμή λέει κάποιος : ''γιατί δε μιλά κανείς ρε παιδιά, άντε να πούμε καμιά μαλακία να περάσει η ώρα''. Εγώ κυριολεκτικά απαντώντας στην αναζήτηση της μαλακίας είπα : ''τι μαλακίες κάνουμε εδώ;''. Μου απάντησε επικριτικά. Τι να πω, τι να του πω.

Από την άλλη, η θετική αναπλαισίωση, η προαγωγή. Πιο ψηλά, πιο μεγάλη η κούραση, πιο μεγάλη η απογοήτευση, όλα πιο μεγάλα. Πέντε ώρες παρά κάτι στα πόδια, πριν φτάσουμε στον Κάκαλο, σκέφτηκα τον Killian Jornet, 2 ½ ώρες έως το καταφύγιο. Μονολόγησα : ''δεν είναι άνθρωπος αυτός'', μου απάντησε ο ακριβώς μπροστά μου κύριος : ''ούτε εμείς είμαστε αγόρι μου για κάποιους άλλους ανθρώπους, πόσοι νομίζεις το κάνουν αυτό;''

Δυο περιστατικά μόνο από τα πολλά στις εννιά και ώρες που έκανα να φτάσω κάτω. Εντελώς αντίθετα μεταξύ τους, το βουνό τα δέχεται όλα, τα χωρά όλα, το ίδιο και ο αγώνας. Εκεί ανήκει εξάλλου στο βουνό. Την ίδια μέρα καθώς έτρεχα ή περπατούσα, έλεγα δεν το ξανακάνω, αυτή είναι η πρώτη και τελευταία φορά. Την επόμενη μέρα το πρωί καθώς πονούσα στα πρώτα βήματα σκέφτηκα ότι βγαίνει άλλη μια φορά. Λίγες ημέρες μετά είμαι πιασμένος ακόμα, αλλά θέλω να ξεπριστεί ο αστράγαλος μου για να έρθει πιο κοντά η επόμενη δοκιμασία. Είναι μοναδικό να ακούς τις πέτρες, τον αέρα, τα σύννεφα.
β.ψ.

Σχόλια

Ο χρήστης ΣΤΥΛΙΑΝΟΣ είπε…
Βαγγέλη κάθε χρονιά ό Όλυμπος είναι μια διαφορετική κατάσταση,φέτος στην 7η μου συμμετοχή τον βίωσα διαφορετικά απο κάθε άλλη φορά,να θυμάσαι οτι το πιο σημαντικό απο όλα είναι οτι πέρασες απο το βουνό και ένοιωσες τόσα συναισθήματα που αλλού δεν θα νοιώσεις.
Υ.Γ.Το 2005 στη πρώτη συμμετοχή είχα πέι στην γυναίκα μου οτι δεν ξανατρέχω,οπότε λέω πάντα μην πιστεύτε λέξη απο οτι λέω όταν τελειώνω τον αγώνα είμαι ψεύτης.
Και του χρόνου Βαγγέλη.
Ο χρήστης KaPaworld είπε…
Υπέροχη περιγραφή!! Δεν τολμώ να συγκρίνω σε τίποτα τον μαραθώνιο του Θλύμπου με την δική μου εμπειρία ΄της απλής ανάβασης...Απλά...θέλω να συγκρίνω το συναίσθημα και τα ίδια λόγια..."δεν θα το ξανακάνω..." και το ξανάκανα πέντε φορές...και λέω να τις κάνω έξι φέτος...