Παιχνίδι στη λάσπη

Είναι φοβερό πόσες ανάγκες έχει ο άνθρωπος, το πιο φοβερό είναι πόσο καλά κρυμμένες είναι. Από τις πιο βασικές είναι αυτές για παιχνίδι, για δράση, για εκτόνωση, για να ζήσει στιγμές παιδικές ανέμελες και λερωμένες.

Έτρεξα την Κυριακή στον Χορτιάτη στο 1ο Trail Run 2011, απίστευτη λάσπη, απίστευτες γλίστρες, απίστευτη δράση, απίστευτη ανεμελιά στο φουλ του καφέ. Ήταν η πρώτη φορά που δεν ήθελα χιόνι, ήθελα απλά να τρέχω, να γλιστρώ, να βρίσκω σημεία λιγότερα γλιστερά, περισσότερο σταθερά. Ήθελα να ακούω μόνο τον ήχο του ποδιού μέσα στο λασπωμένο χώμα, ξανά και ξανά.

Όσο και αν μεγαλώσεις, όσο αν σοβαρευτείς, όσο και αν δείχνεις σοβαρός, ο παιχνιδιάρης εαυτός θα βρει τρόπο να βγει και διεκδικήσει τις ανάγκες του…σου.

Στο μεγαλύτερο μέρος του αγώνα πρόσεχα μη πέσω, μη χτυπήσω, γενικά είχα την εντύπωση ότι πρόσεχα. Μετά τα μισά της διαδρομής ήρθε η σκέψη της χαράς του παιχνιδιού. Τότε άρχισα να προσέχω λιγότερο, αθέθηκα στις συνθήκες και στις ανάγκες τις προσωπικές για παιχνίδι δράσης με τη λάσπη.

Από το πουθενά έρχονται τα πράγματα, από το πουθενά με υλικό πολύ και ουσιαστικό.

Μπράβο για τον αγώνα που έστησαν τα παιδιά και στους εθελοντές.
β.ψ.

Σχόλια